Strategische hoererij

Ik heb lang een grondige weerstand tegen ‘netwerken’ gehad. Liever laat ik mijn journalistieke daden voor me spreken dan dat ik mijn marktwaarde opklop met betekenisloze borstklopperij, hield ik mezelf altijd voor. Dat argument gebruikte ik te pas en te onpas om op netwerkborrels vroegtijdig mijn snor te kunnen drukken.
Totdat een bevriende collega, die ik zeer hoog heb staan, meende mij een advies te moeten geven. Een virtueel netwerk, dat was echt wat voor mij, beweerde hij. Daar kun je snel en veilig van achter je computer aan sleutelen. Dus ook als je even niet zo lekker in je vel zit of geen weergaloos idee hebt. Ook als je geen zin hebt in de zoveelste bitterbalconversatie met stakkers (zoals jij) die menen zich geforceerd te moeten bewijzen. Een druk op de knop en je bent ‘binnen’ bij wie je wilt, zonder verplichte babbel of sociaal gezever. Kind kan de was doen.

Zo gezegd zo gedaan. En leuk dat ik het vond! Een aaitje hier, een paaitje daar; het spelletje beviel me wel. Waar ik nog niet zo lang geleden interessante sujetten via allerlei omwegen slinks in mijn netwerk moest lokken, tikte de teller ineens als vanzelf door. Van alle kanten werd ik gelinked, gehyved en weet ik veel wat nog meer. Ik kreeg zelfs ‘uitnodigingen’ uit Colombia en Tanzania. Iedereen wilde mij hebben. Mijn netwerk expandeerde als bacteriën in een ontstoken wortelkanaal. Binnen een korte tijdsspanne  kon ik mijn tweehonderdste contact op Linked.in bijschrijven.

Begon ik net te denken dat ik lekker bezig ben, kreeg ik het boekje Netwerken, zo eenvoudig is het niet van loopbaanbegeleider Rob van Eeden onder ogen. Hij beweert dat veel linken met anderen het ware succes juist in de weg staat. Door hun virtuele verzamelwoede ontnemen mensen zichzelf de mogelijkheid om echt te netwerken, redeneert hij. En echt netwerken doe je met een klein bestand dat je ook echt kunt onderhouden. Eigenlijk, zegt hij, zouden de contacten in de virtuele wereld hetzelfde moeten zijn als die in het dagelijkse bestaan.
Tsja, eigenlijk heb ik dat altijd al geweten. Die strategische hoererij is niets voor mij. Uren per dag ben ik aan het buddy poken met vage vrienden, deel ik vriendschappelijke tikken uit op Hyves of ben ik druk doende mijn profiel voor Linked.in op te pimpen. Door al dat virtuele netwerken heb ik zelfs geen tijd meer om me nog over mijn te drukke leven te beklagen bij de laatste paar vrienden die ik nog over heb.

Archief columns